อีกสองวันจะใกล้เข้าสู่วันบวชจริงๆ แล้ว วันนี้มีโอกาสได้ตื่นตามปกติ (คือตื่น 10 โมง…) เพราะวันนี้ไม่มีอะไรต้องไปทำนอกจากซ้อมกับพระที่วัดอย่างเดียว วันนี้เลยได้พักผ่อนเยอะหน่อย แล้วก็ช่วยที่บ้านเตรียมของเตรียมงาน เพราะพรุ่งนี้ก็จะมีญาติบ้าง เพื่อนพี่น้องบ้างมาที่บ้านกันบ้างแล้ว

ก็มีน้องทักมาว่าไม่ตื่นเต้นหรอใกล้บวชแล้วนะ นี่ก็บอกเฉยๆ นะ มันไม่รู้สึกอะไรเลย เหมือนเราแค่เปลี่ยนตำแหน่งของตัวเองชั่วคราว จากคนที่ทำงานทุกวันให้กลายเป็นคนที่ต้องสุภาพ อยู่ในความสำรวมแค่นั้นเอง แล้วก็คงเปลี่ยนตารางเวลาการใช้ชีวิต (มากพอควรสำหรับเรา แค่ตื่นตี 4 ก็คิดว่ายากแล้ว ฮือ) แต่ว่าซ้อมวันนี้ อยู่ๆ เราก็ตื่นเต้นอะไรไม่รู้ จำบทผิดๆ ถูกๆ เหงื่อไหลเป็นโอ่งเลย อากาศก็ร้อน งงตัวเองเหมือนกัน แต่ก็ผ่านมาด้วยดี วันนี้เหมือนไปซ้อมลงบล็อกอ่ะ กราบกี่ครั้ง รับไหว้ยังไง บลาๆๆ

ตอนสุดท้ายพระอาจารย์ก็ถามว่าวสงสัยอะไรมั้ย เราอ่ะสงสัยอยู่เรื่องนึง ก่อนเราจะพูดว่า ‘อุกาสะ วันทามิ ภันเต…’ เนี่ย ทำไมต้องยืนขึ้นด้วย ทีกับตอนอื่นก็นั่งตลอด แต่พอจะเริ่มพูดท่อนนี้ต้องยืน คำตอบคือ ‘อาตมาก็ไม่รู้เหมือนกัน’ อ้าวท่าน… หักมุมกันงี้เลยหรอ แต่เค้าก็ให้คำตอบมากลายๆ ว่ามันเป็นเรื่องมหานิกายอะไรซักอย่างนี่แหละ จริงๆ บางวัดก็นั่งอย่างเดียวเลย ไม่ยืน แต่ที่วัดนครสวรรค์เค้าจะยืนกัน แปลกเนาะ…

พรุ่งนี้วันพระครับ พ่อกับแม่เลยชวนไปทำบุญที่วัดซะเลยพรุ่งนี้ (ยังกับโดนซ้อมให้ตื่นเช้า แม่เจ้า) แล้วเดี๋ยวทำบุญเสร็จ กลับมาบ้านอีกแปบแล้วไปซ้อมที่วัดต่อ ไปเตรียมสถานที่ด้วย ส่วนแม่ก็จะอยู่รอรับแขกที่มาบ้านพรุ่งนี้ ทำกับข้าวเลี้ยงเล็กๆ แล้วก็พูดคุยกันพอเป็นพิธี ฮ่าๆ นี่คิดว่าคืนวันศุกร์จะพยายามนอนเร็ว เพราะตื่นเช้ามา จะลองปรับนาฬิกานอนตั้งแต่พรุ่งนี้ดู ไม่รู้ได้ผลหรือเปล่า เอาใจช่วยกันด้วยนะ 🙂

ปล. ได้ชื่อมาแล้ว ชื่อว่า วีรยุทฺโธ (ไม่ต่างจากเดิมเล้ย… TvT)