ซึมเศร้า…เราสู้!
คนเราทุกคนก็ย่อมมีเรื่องราวหรือประสบการณ์ที่ต้องพบเจอกับความเครียดหรือสิ่งที่ผิดหวังกันมาทั้งนั้น แต่บางทีเชื่อไหมว่า สิ่งเหล่านี้เมื่อเก็บสะสมกันมาเรื่อยๆ คุณจะรู้สึกว่า จากคนที่เคยร่าเริง มองโลกในแง่ดี วันนึงมันอาจจะทำให้โลกของคุณเปลี่ยนไปเลยก็ได้… คือยังงี้ครับ ช่วงนี้ผมเจอเรื่องเครียดๆ มาเยอะเหมือนกัน รู้สึกว่าตั้งแต่ต้นปีใหม่ของปีนี้เลยก็ว่าได้มั้ง ทั้งเรื่องงาน ครอบครัว การเงินและอนาคต คือเป็นคนที่พอเครียดแล้วเก็บ ไม่ยอมแก้ เลือกที่จะปล่อยให้มันผ่านไปทั้งๆ ที่ปัญหามันก็ยังอยู่ แล้วพอมันเครียดมากๆ เข้ามันก็เริ่มแสดงผลออกมาทางร่างกายก่อนเป็นอันดับแรก ช่วงที่ผมเริ่มมีอาการเครียดใหม่ๆ ผมรู้สึกว่าตัวเองร่างกายอ่อนแอลง ป่วยง่าย หรือปวดท้องโดยไม่ทราบสาเหตุบ่อยๆ ซึ่งตอนแรกก็เข้าใจว่า คงเป็นเพราะร่างกายเราใช้งานหนักมั้ง จนกระทั่งช่วงที่ตัดสินใจลาออกจากที่ทำงานย่านสีลม ผมรู้สึกว่าตัวเองเริ่มไม่เหมือนเดิม จากที่เคยมองโลกในแง่ดีได้ เคยอยู่ตัวคนเดียวแล้วไม่รู้สึกอะไร ตอนนี้ผมรู้สึกว่าผมเริ่มอยู่คนเดียวไม่ได้ เริ่มฟุ้งซ่าน มีอาการเริ่มเก็บตัว นอนไม่ค่อยหลับ จากเป็นคนที่หัวถึงหมอนก็หลับเลย คือเอาง่ายๆ ว่า รู้สึกตัวเองไม่ใช่ตัวเองอีกต่อไป เหมือนมีใครอีกคนมาสิงผมยังไงยังงั้นเลย ทีนี้ช่วงที่เริ่มเข้าเฟสความเครียดสะสม ร่างกายมันเลยส่งสัญญาณอันตรายออกมาก็คือ เมื่อผมต้องเจอกับเรื่องที่ไม่คาดฝันหรือมีอะไรที่มันผิดแผนไป ผมจะรู้สึกหงุดหงิดแล้วฟื้นอารมณ์ตัวเองไม่ได้ หรือเป็นหนักสุดก็คือร่างกายไม่มีแรงไปเลย ยังกับช็อคยังไงยังงั้น และอีกอย่างที่ผมรู้สึกได้ก็คือสมองหรือหัวของผมมันไม่โล่งเหมือนแต่ก่อน เหมือนมีเมฆหรือควันดำๆ ที่ลอยอยู่กลางหัว ทีนี้เวลาเจอเรื่องที่เรารับมือกับสถานการณ์ไม่ทันหรือเครียด มันเหมือนฟ้าผ่าลงกลางหัวแล้วผมก็จะเบลอไปเลย คือนั่งๆ ทำงานหรือขับมอไซต์ก็จะรู้สึกปล่อยเบลอซะยังงั้น ผมเองก็ไม่รู้สึกดีกับตัวเองที่เริ่มเปลี่ยนแปลงไป เพราะดันแสดงความเหนื่อยของตัวเองออกไปทางสีหน้าให้เพื่อนร่วมงานรวมถึงคนใกล้ชิดเห็น ทุกคนก็บอกว่าผมดูเครียดๆ […]
ไม่ใหญ่แต่ดำสนิท! ไปดูมาแล้วกับโรงหนัง Samsung LED Cinema
เดี๋ยวนี้เทคโนโลยีของจอหนังเริ่มจะล้ำลึกขึ้นทุกทีๆ ตั้งแต่ IMAX เอย 4DX เอย หรือจะเป็นจอ Screen X ก็ตามแต่ เมื่อช่วงเดือนเมษาที่ผ่านมา โรงหนังที่มีคนแวะเวียนมาดูมากที่สุดอย่าง Paragon Cineplex นางเปิดตัวโรงใหม่ชื่อว่า Samsung LED Cinema ขึ้นมา ด้วยความเป็นมนุษย์กี๊คจอหนัง (มีคนตั้งฉายานี้ให้…) ก็เลยไปหาข้อมูลจากรีวิวแล้วก็สื่อต่างๆ ที่เค้าไปดูตอนเปิดตัวมา เค้าเคลมว่าเป็นจอหนังที่คมชัดมาก เพราะมันคือการเปิดหนังบนจอ LED นั่นแหละ ไม่ได้พึ่งพาเครื่องฉายแต่อย่างใด ด้วยความอยากรู้ก็ต้องไปพิสูจน์ให้เห็นกับตา!
ใต้ร่มกาสาวพัสตร์ – อุปสมบท
กลับมาแล้วครับ หายไป 17 วัน สถานะเป็นทิดวีเรียบร้อย ตลอดระยะเวลา 17 วันในการศึกษาเล่าเรียนพระพุทธศาสนา ยอมรับว่าได้อะไรมากกว่าที่คิดนะครับ ทำให้ผมรู้ว่าตัวเองเป็นคนยังไง เรียกง่ายๆ ว่าสันดานตอนนี้เป็นไง ฮ่ะๆ ทำให้รู้ว่าพระพุทธศาสนาที่เป็นจริง เป็นไปตามหลักพระธรรมวินัยมันไม่ใช่แบบสมัยนี้เลย เดี๋ยวจะมาเขียนเล่าให้ฟังแยกออกไป วันนี้มาเล่าเรื่องวันแรกที่บวชก่อนดีกว่า
ใต้ร่มกาสาวพัสตร์ D-2
อีกสองวันจะใกล้เข้าสู่วันบวชจริงๆ แล้ว วันนี้มีโอกาสได้ตื่นตามปกติ (คือตื่น 10 โมง…) เพราะวันนี้ไม่มีอะไรต้องไปทำนอกจากซ้อมกับพระที่วัดอย่างเดียว วันนี้เลยได้พักผ่อนเยอะหน่อย แล้วก็ช่วยที่บ้านเตรียมของเตรียมงาน เพราะพรุ่งนี้ก็จะมีญาติบ้าง เพื่อนพี่น้องบ้างมาที่บ้านกันบ้างแล้ว
ใต้ร่มกาสาวพัสตร์ D-3
‘อุกาสะ วันทามิ ภันเต, สัพพัง อะปะราธัง ขะมะถะเม ภันเต, …’ ไม่ว่าจะตื่นนอน ระหว่างนั่งรถ กินข้าว เล่น RoV หรือจะก่อนนอน 3 วันที่ผ่านมาท่องแต่คำกล่าวนี้ตลอดเวลา หนึ่งคือกลัวลืม สองคือมันหลอนสมองมาก แม้แต่คิดจะฟังเพลงยังไม่กล้า (นี่ MAMAMOO ออกเพลงใหม่) เรายังไม่กล้า loop มากเลย เดี๋ยวมันจะลืมซะก่อน
ใต้ร่มกาสาวพัสตร์ D-4
นับถอยหลังเข้าสู่วันที่ 4 ก่อนเข้าอุปสมบทแบบจริงจัง ภารกิจของวันนี้ตั้งแต่เช้าคือไปบ้านยายครับ ไปขอขมาคุณยายที่ชัยนาทแล้วก็ให้ท่านขลิบผมเรา พอดีแกป่วยเดินทางไม่ไหว ก็เลยไปหาเองเลย พอบ่ายก็กลับมาวัด มาซ้อมตามเดิม วันนี้เจอพระอาจารย์ที่เค้าดูแลส่วนพิธีบวชจริงๆ อย่างที่บอกไปว่ามีพี่คนนึงเค้าบวชต่อจากเราเลยอีกวัน ก็มาซ้อมด้วยกัน นี่ก็คุยกับเค้าจนสนิทละ (กะว่าอยู่ในวัดนี่เกาะพี่แกแน่นอน ฮ่ะๆ)
ใต้ร่มกาสาวพัสตร์ D-5
เคยกันหรือเปล่าครับที่เราใช้ชีวิตกันบนโลกใบนี้จนเหนื่อยเกินไป พอเหนื่อยมากๆ แล้วก็ไม่รู้จะแก้ปัญหายังไงดีให้เราหายเหนื่อย เล่นเกมก็แล้ว ซื้อของมาปรนเปรอตัวเองก็แล้ว ยังไงก็ไม่หายเหนื่อย ที่พูดมาผมก็ทำมาหมดละ สรุป ไม่รู้จะทำยังไง บวชเลยดีกว่า ไหนๆ ก็ไหนๆ ละ ซีรีย์บล็อกนี้ก็เลยมาเล่าให้ฟังว่าแต่ละวันตั้งแต่ก่อนบวชยันจนถึงวันบวช กิจวัตรแต่ละวัน แล้วก็สึกออกมาเป็นยังไงบ้าง นี่ถือเป็นความท้าทายของตัวเองอีกอย่างเหมือนกัน
วิธีตั้งค่า permission ของไฟล์ WordPress บน localhost
ผมเป็นคนนึงที่มีปัญหาเรื่องการพัฒนาเว็บจากในคอมตัวเอง (MacOS) บน localhost แล้วพอเอาไปขึ้นบนโฮสท์จริงก็พบว่าปัญหาเยอะมาก เรื่อง permission ของไฟล์เอย เรื่องการอัพเดตไฟล์บนโฮสท์จริงไม่ผ่านเอย แล้วก็เป็นมาตลอด วันก่อนเพิ่งพบทางสว่างว่า จริงๆ เราควรแก้ user ของ Apache HTTP Server ซะก่อน ให้มันเป็น _www ซะ แล้วก็จัดการเซ็ท chmod ให้เป็น 775 ซะ ทีนี้พอเอาไปใช้งานจริงก็จะไม่เกิดปัญหาละ อัพเดตอะไรก็ง่ายดาย
สวัสดีปี 2561
สวัสดีเอื้อยอ้ายทุกท่านที่ยัง subscribe บล็อกนี้อยู่ครับ คิดว่าอาจจะมีบางท่านแอดฟีดบล็อกนี้ไว้ใน Reader มันก็คงไปโผล่ที่ไหนซักแห่งแน่ๆ 555 แล้วก็ขอสวัสดีปีใหม่ทุกท่านอีกครั้งนะครับ ปีจอโฮ่งๆ พุทธศักราช 2561 หรือคริสตศักราช 2018 หรือ รัตนโกสินทร์ที่ 237 หรือ (พอแล้ว!) ปีนี้ขอให้มีความสุขมากๆ กันถ้วนนะครับ 🙂 โอ้โห… พอเหลือบไปมองตัวเลข post ในบล็อกแล้วก็พบว่า ไม่ได้เข้ามาเขียน 1 ปีเต็มๆ … วดฟฟฟฟฟ ก็ไม่ได้หายไปไหนมาหรอกครับ งานมันเยอะ แล้วก็จัดการตัวเองไม่ได้เลยปีที่แล้ว เละเทะสุดๆ ถ้าใครแว๊บๆ เข้ามาเมื่อปีก่อนก็จะเห็นว่าบล็อกมันเละๆ ซักพักมันก็เปลี่ยนธีมอีกละ ซักพักมันก็มีบทความประหลาดๆ มาจากไหนวะ นั้นแหละครับ… ความสันดานเสียของผมเอง แบบ เอ้ะ เข้ามาละ แก้ๆ ไม่ทำแม่งละ ปิดจอ พอเปิดมาใหม่ จะแก้ธีมใหม่ ไม่เอาละ พอ อยู่เงี๊ยะ! ปีที่แล้วบล็อกก็เลยตายห่าสนิทไปเลย ฮืออ