‘อุกาสะ วันทามิ ภันเต, สัพพัง อะปะราธัง ขะมะถะเม ภันเต, …’ ไม่ว่าจะตื่นนอน ระหว่างนั่งรถ กินข้าว เล่น RoV หรือจะก่อนนอน 3 วันที่ผ่านมาท่องแต่คำกล่าวนี้ตลอดเวลา หนึ่งคือกลัวลืม สองคือมันหลอนสมองมาก แม้แต่คิดจะฟังเพลงยังไม่กล้า (นี่ MAMAMOO ออกเพลงใหม่) เรายังไม่กล้า loop มากเลย เดี๋ยวมันจะลืมซะก่อน

คำกล่าวที่พูดมานี่มันสำคัญนะ (บทเต็มๆ) เพราะว่าถ้าท่องไม่ได้เค้าก็ไม่ให้บวช วัดที่เราไปบวชนี่เค้าให้เราไปท่องมาก่อน แล้วก็มาดูว่าเราท่องได้หรือยัง ถ้ายังก็ให้ท่องมาใหม่ ท่องได้แล้วก็เริ่มเข้าสถานการณ์อะไรแบบนี้ ฉะนั้นก็เลยจะพยายามทำให้มันไม่ลืมอ่ะ เพราะถ้าลืมก็เรื่องยาวเลยทีนี้ เดี๋ยวก่อนนอนก็ว่าจะไล่ท่องอีกที กันลืม พรุ่งนี้มีซ้อมย่อยอีกรอบ จะได้ไม่พลาด

อย่างที่บอกว่าวันนี้ไม่มีซ้อมที่วัด ภารกิจทั้งวันก็เลยเป็นการตระเวนแจกการ์ดและขอขมาญาติเช่นเคย เช้าก็ไปบ้านลุงป้าเพื่อนพ่อ รู้จักเค้ามาตั้งแต่ประถมเลยมั้ง เสร็จแล้วก็ไปบ้านอาจารย์ที่โคตรสนิทกัน เรียกได้ว่าเป็นครอบครัวไปแล้วก็ว่าได้อ่ะนะ สุดท้ายไปแจกการ์ดให้พี่ๆ กับอาจารย์ที่โรงเรียนเก่าทั้งมัธยมและประถมเลย หมดแรงมากวันนี้ ฮือ

พรุ่งนี้และวันศุกร์ไม่มีคิวเดินสายละ หลังจากนี้คือซ้อม ซ้อมและซ้อม ก่อนวันจริง ตอนแรกบอกตามตรงว่าก็ไม่ตื่นเต้นนะ หลังๆ พอเข้าใกล้วันบวชเริ่มท้องวูบวาบๆ ฮ่าๆ แอบกลัวๆ แต่นั่นแหละ อีกหนึ่งประสบการณ์ในชีวิตของผู้ชาย ลองดูก็ไม่เสียหาย ถูกมั้ยครับ 🙂